Wat zijn de ‘bloemen’ van de schimmels toch mooi!

Heerlijk wandelen over de Nijverdalse Berg. Onderweg kom je nog de restanten tegen van een oud boerderijtje dat er vroeger heeft gestaan.

Als we de heide oplopen, het is nog vroeg, geeft het zonnetje ons als wandelaars mooi weer middels de schaduwen. Maar ook zie je de spinnewebben in de heide goed, doordat de dauw er nog op de draden zit. Even omkijken op de Grote Koningsbelt, want dat geeft soms ook een heel mooi uitzicht en zie je waarom de berg zo heet. Op de top kun je in de verte een piepklein stipje zien dat te herkennen is als de toren van Palthe.

Op de heide zie je regelmatig de iconische beelden van afgezaagde boomstammen. De bomen worden omgezaagd om juist deze heide in stand te kunnen houden.

Het zonnetje begint fel te schijnen en levert daardoor mooie plaatjes op, ook zie je de zonnestralen af en toe door de bomen komen met een prachtig beeld tot gevolg. Gelukkig heeft de zon nog niet al het water kunnen verdampen, zodat we toch nog mogen genieten van de spinnewebben en hun makers/bewoners.

Even later zien we sporen van reeën en als we opkijken zien we de reeën in levende lijve. Helaas van korte duur, want zo snel als ze zichtbaar zijn, zo snel zijn ze ook weer verdwenen. Och zo erg is het niet en als je tegen de zon inkijkt is het natuurlijk altijd moeilijk om ze te blijven volgen.

Oei, er staat een stuk route op de planning die qua naam niet vrolijk aandoet. We naderen ‘De Hel’. Dit stukje natuur is eigenlijk een slenk, maar omdat hier de bomen wat dichter op elkaar staan en het bladerdek een donkere indruk achterlaat, is de naam wel te begrijpen. Gelukkig zagen we toch nog een lichtje in de duisternis. De zon kreeg het voor elkaar om ons bij te lichten op onze tocht.

De laatste berg kondigt zich aan. We wandelen de Noetselerberg op met de bekende Jeneverbes-struiken. Hier is het écht achter elkaar lopen, want met deze smalle paadjes is het onmogelijk om naast elkaar te wandelen. Zelfs bij tegenliggers moet je even aan de zijkant van het pad staan of even snel een inham opzoeken, zodat je elkaar kunt passeren. Uiteindelijk kom je bij het uitzichtpunt en kun je heel ver kijken. Op het bord zie je dan naar welke plaats je kijkt. Op het moment dat wij er waren, kwam er net een groep met een boswachter aan. Zo konden we heerlijk meeluisteren naar de verhalen en de uitleg. Het leuke was dat hij vertelde over het gebied dat al hadden doorkruist op onze route en zo onze bevestiging kregen van wat we hadden beleefd en gezien.

Tja, zo hebben we een mooie route gelopen en lekker gewandeld!